Δεν πέθανε ποτέ. Και ούτε πρόκειται. Μα σήμερα η ΑΕΚ ζει καλοκαιριάτικα
το δικό της Πάσχα! Η μέρα που περίμενε δυο χρόνια ο κόσμος της έφτασε
και το sport-fm.gr εξηγεί γιατί η «Ένωση» έρχεται φουριόζα
Η χώρα πάει ξανά σε εκλογές. Το τρίτο μνημόνιο εφαρμόζεται ήδη. Η ζωή -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- παραμένει δύσκολη.
Τίποτα όμως, κανένα πρόβλημα και καμία σκοτούρα δεν μπορεί να χαλάσει αυτό το Σάββατο για τους φίλους της ΑΕΚ. Τη μέρα που ο πόνος, η μελαγχολία, η πίκρα και η προσμονή δυο ολόκληρων χρόνων παίρνουν ολοκληρωτικά τέλος.
Γράφει ο Γιώργος Μαραθιανός
Έχοντας κάνει την καρδιά του πέτρα για να την ακολουθήσει σε έδρες όπου το παιχνίδι διαφημιζόταν με θυροκόλληση στα καφενεία, έχοντας αντέξει πνευματώδη καζούρα του τύπου «ευτυχώς που πέσατε για να πάρετε πρωταθλήματα» κι έχοντας αντιμετωπίσει ενδεχομένως την αμηχανία στην ερώτηση του γιου «μπαμπά, με ποιον παίζουμε την Κυριακή», ο κόσμος της «Ένωσης» μπορεί πλέον να χαμογελάσει. Όχι μονάχα επειδή τα δύσκολα πέρασαν. Μα κυρίως επειδή τα καλύτερα έρχονται!
Γιατί η ομάδα του δεν επιστρέφει… για να επιστρέψει. Ούτε για να παίξει συμπληρωματικό ρόλο όπως (κακά τα ψέματα) συνέβαινε και πριν τη μαύρη σεζόν του υποβιβασμού. Επιστρέφει για να υπενθυμίσει -πρώτα στον εαυτό της και μετά και στους άλλους- πόσο μεγάλο μέγεθος είναι. Άλλωστε, έχει ό,τι χρειάζεται για να ξαναχτίσει σταδιακά νοοτροπία πρωταθλήτριας.
Έναν προπονητή που -ως στοίχημα- θα τον ζήλευαν όλοι οι ανταγωνιστές της: Με μεγάλη καριέρα. Παραστάσεις από το εξωτερικό. Συνύπαρξη με μεγάλους τεχνικούς. Αποδεδειγμένη (όταν την ανέλαβε στη χειρότερη στιγμή της ιστορίας της) αγάπη για την ομάδα. Εκτίμηση συνεργατών και αντιπάλων. Και φυσικά δείγματα δουλειάς αρκετά, για να σκορπίσει ελπίδες ότι κάτι όμορφο φτιάχνεται.
Έχει μια διοίκηση που ξορκίζει τα φαντάσματα του (όχι μακρινού) παρελθόντος. Που φροντίζει άπαντες ν’ ασχολούνται μόνο με τη δουλειά τους. Που παρέχει ιδανικές συνθήκες σε όλους. Που εγγυάται ότι δεν θα ‘ναι καλή ιδέα για οποιονδήποτε να την πειράξει και να την αντιμετωπίσει ως «φτωχό συγγενή».
Και βέβαια έχει έναν κόσμο διψασμένο. Που δεν την εγκατέλειψε ποτέ και πουθενά. Που συγκίνησε φίλους και τρόμαξε αντιπάλους όταν τ
Τίποτα όμως, κανένα πρόβλημα και καμία σκοτούρα δεν μπορεί να χαλάσει αυτό το Σάββατο για τους φίλους της ΑΕΚ. Τη μέρα που ο πόνος, η μελαγχολία, η πίκρα και η προσμονή δυο ολόκληρων χρόνων παίρνουν ολοκληρωτικά τέλος.
Γράφει ο Γιώργος Μαραθιανός
Έχοντας κάνει την καρδιά του πέτρα για να την ακολουθήσει σε έδρες όπου το παιχνίδι διαφημιζόταν με θυροκόλληση στα καφενεία, έχοντας αντέξει πνευματώδη καζούρα του τύπου «ευτυχώς που πέσατε για να πάρετε πρωταθλήματα» κι έχοντας αντιμετωπίσει ενδεχομένως την αμηχανία στην ερώτηση του γιου «μπαμπά, με ποιον παίζουμε την Κυριακή», ο κόσμος της «Ένωσης» μπορεί πλέον να χαμογελάσει. Όχι μονάχα επειδή τα δύσκολα πέρασαν. Μα κυρίως επειδή τα καλύτερα έρχονται!
Γιατί η ομάδα του δεν επιστρέφει… για να επιστρέψει. Ούτε για να παίξει συμπληρωματικό ρόλο όπως (κακά τα ψέματα) συνέβαινε και πριν τη μαύρη σεζόν του υποβιβασμού. Επιστρέφει για να υπενθυμίσει -πρώτα στον εαυτό της και μετά και στους άλλους- πόσο μεγάλο μέγεθος είναι. Άλλωστε, έχει ό,τι χρειάζεται για να ξαναχτίσει σταδιακά νοοτροπία πρωταθλήτριας.
Έναν προπονητή που -ως στοίχημα- θα τον ζήλευαν όλοι οι ανταγωνιστές της: Με μεγάλη καριέρα. Παραστάσεις από το εξωτερικό. Συνύπαρξη με μεγάλους τεχνικούς. Αποδεδειγμένη (όταν την ανέλαβε στη χειρότερη στιγμή της ιστορίας της) αγάπη για την ομάδα. Εκτίμηση συνεργατών και αντιπάλων. Και φυσικά δείγματα δουλειάς αρκετά, για να σκορπίσει ελπίδες ότι κάτι όμορφο φτιάχνεται.
Έχει μια διοίκηση που ξορκίζει τα φαντάσματα του (όχι μακρινού) παρελθόντος. Που φροντίζει άπαντες ν’ ασχολούνται μόνο με τη δουλειά τους. Που παρέχει ιδανικές συνθήκες σε όλους. Που εγγυάται ότι δεν θα ‘ναι καλή ιδέα για οποιονδήποτε να την πειράξει και να την αντιμετωπίσει ως «φτωχό συγγενή».
Και βέβαια έχει έναν κόσμο διψασμένο. Που δεν την εγκατέλειψε ποτέ και πουθενά. Που συγκίνησε φίλους και τρόμαξε αντιπάλους όταν τ
Αναρτήσεις
Δημοσίευση σχολίου